K Esej podróżny to książka przekraczająca granice gatunkowe, zawierająca w sobie elementy fabularne, wspomnieniowe i nawiązujące do konwencji „podróży”. Forma eseistyczna stanowi próbę ich powiązania w całość odnoszącą się do współczesnego pojmowania przestrzeni, tożsamości i mechanizmów poznania. Książka podejmuje dialog (w jakimś sensie polemiczny) z popularnymi obecnie wcieleniami prozy podróżnej, próbuje zweryfikować utylitarność i pożądaną atrakcyjność „ciekawie” opowiadanych historii związanych z mniej lub bardziej egzotycznymi miejscami na rzecz niezobowiązującego trybu dywagacji dotyczących przestrzeni bliskich, istotnych dla procesu formowania się świadomości, pragnącej to, co historyczne umieścić w kontekście topografii. Tytułowa litera K przełożona zostaje na kształt kartograficzny, a końce litery odnoszą się do kluczowych pięciu przestrzeni poprzez które może objawiać się świat wolny od apriorycznych diagnoz, intelektualnego banału i przymusu tworzenia gładkich opowieści, usytuowany na pograniczu fikcji i realnie doświadczanej rzeczywistości, będący własnością autora i zarazem projekcją świadomości fikcyjnej postaci. Powieść, która jest esejem, będącym książką podróżniczą? A może książka o wolności lub sztuce podróżowania? Wątki fabularne i narracyjne poddane zostają żywiołom eseistycznym, wątki autobiograficzne zderzane są z pamięcią zbiorową (rzeczywistą i fantomową), a wszystko precyzyjnie osadzone zostaje na mapie. Fenomenologia doświadczenia przestrzeni przekraczająca poetykę prozy podróżniczej, medytacyjnej czy wręcz konfesyjnej. Autor w mistrzowski sposób operuje nienaganną, wspaniałą polszczyzną, poszerzając granice i nasze rozumienie gatunków. Perfekcyjnie przekłada doświadczenia podróży na język opowieści.